Vandaag heb ik de eerste van 35 werkateliers bezocht die georganiseerd worden door het UWV, de VNG en GGZ Nederland in samenwerking met de Programmaraad.
“Het is van groot belang dat er meer mensen met psychische kwetsbaarheid aan het werk komen. Om dit te bewerkstelligen, worden in verschillende arbeidsmarktregio’s werkateliers georganiseerd met als doel het uitwisselen van kennis en kunde tussen de werelden van zorg en werk.” (Bron: samenvoordeklant.nl )

In het eerste dagdeel is er uitgebreid gediscusseerd, onder andere over wat er nodig is om beter samen te kunnen werken en zo de klant op weg te kunnen helpen naar werk. Waarbij ik persoonlijk hoop dat er niet alleen aan ‘targets’ gedacht zal worden maar ook aan de mens die hierachter schuilt.

Eén van de conclusies van de ochtend: Praat niet alleen over maar ook met de cliënt.

Ook was er een inspirerende toespraak van Cees Huisman (bestuurder/ directeur MEE Noordwest-Holland) waarin hij vertelde wat MEE bijvoorbeeld al voor cliënten heeft kunnen bereiken met het project ‘Supporters voor supporters’ in de regio Alkmaar.
“Jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt doen zes maanden lang, twee dagen in de week werkervaring op bij een bedrijf dat lid is van de businessclub van een betaald voetbald organisatie. Daarnaast komen de jongeren één keer per twee weken bij de club om te praten over hun praktijkervaringen en te werken aan een persoonlijk leerplan. Ook kunnen ze gebruik maken van de sportfaciliteiten van de club.
Het project is actief bij AZ en Telstar.” (Bron: MEE Noordwest-Holland, Supvoorsup )

(Foto: Jacobine Geel in gesprek met Jette Klijnsma)

Later op de dag was Jacobine Geel in gesprek met staatssecretaris Klijnsma over arbeidsparticipatie van mensen met een psychische aandoening. Er zijn een aantal stellingen voorgelegd aan een panel en er was de lancering van ‘Routewijzer naar werk’van het Landelijk platform GGZ. Routewijzer naar werk:
“Heb je te maken met psychische kwetsbaarheid en zoek je ondersteuning om werk te vinden of te behouden? Wil je je ontwikkelen in je werk? Op deze Routewijzer vind je informatie over welke vragen je kunt verwachten van je gemeente of UWV, hoe ontwikkelassessments eruit zien die meten hoe je je ontwikkelt op je werkplek en welke ondersteuning naar werk en werkhervatting mogelijk is. Voorbeelden zijn ontwikkeltrajecten, begeleiding en cursussen.”

Conclusie van deze dag: Er zijn prachtige ideeën en intenties uitgesproken, nu wordt het tijd om ze waar te maken! Een begin is er met de toezegging van Fred Paling (bestuurslid bij het UWV) dat er de komende vijf jaar, per jaar, 500 IPS-trajecten gesubsidieerd gaan worden.

#gedichtendag #gek #stigma

Als vrijwilliger bij de Depressielijn krijg ik veel verschillende mensen aan de telefoon. In de korte tijd dat ik dit werk doe is het me opgevallen dat het bijna alleen volwassenen zijn die bellen.
Nu vraag ik me af hebben jongeren met depressie behoefte aan een apart platform waar ze informatie kunnen vinden, vragen kunnen stellen, hun hart kunnen luchten of in contact kunnen komen met lotgenoten? Wat zou je daar willen zien en op welke manier?

In het nieuwe schooljaar hoop ik te starten met de Leerweg Ervaringsdeskundigheid bij RCO de Hoofdzaak. Aangezien ik zelf ervaring heb met depressie wil ik me hier ook graag op blijven richten. Het lijkt me in het kader van mijn opleiding mooi om hier een project van te kunnen maken, zodat er ook meer aandacht komt voor jongeren met een depressie.

Suggesties en vragen zijn welkom via info@angeliquerebel.nl

Hooggevoeligheid

Beste kamerleden,

Zojuist lees ik dat er een hoorzitting komt over verwarde mensen:
“De partijen willen vertegenwoordigers van onder meer de politie, burgemeesters en gemeenten, de Nederlandse Spoorwegen, de zorgverzekeraars en GGZ Nederland uitnodigen om te vertellen hoe de opvang en de begeleiding van verwarde mensen hun dagelijks werk beïnvloeden. Ook willen de Kamerleden weten of er voor mensen met psychiatrische problemen voldoende zorg en ondersteuning is en als dat niet zo is, wat er dan nodig is.”

Als cliënt in de GGZ zou ik graag willen dat wij ‘verwarde mensen’ (want daar reken ik mezelf uit solidariteit dan ook maar toe) deel kunnen nemen aan het gesprek, dat er niet alleen over maar ook met ons gesproken wordt.

Ik heb ADD, ben herstellende van een depressie, cliënt bij een GGZ-instelling en praat regelmatig met een psychiater. Ik ben niet verward, niet agressief en zeker geen gevaar voor de samenleving. Ik probeer door het doen van vrijwilligerswerk een waardevolle bijdrage te leveren aan de maatschappij, zoals heel veel mensen met mij. Er komen bijvoorbeeld steeds meer initiatieven waarin ervaringswerkers hun kennis inzetten om zo lotgenoten te kunnen helpen. Dat is een kant van het verhaal die ook aandacht zou moeten krijgen.
Door alle negatieve aandacht in de media en bezuinigingen in de zorg word er nu heel veel stuk gemaakt en worden mensen met een psychische aandoening nog meer gestigmatiseerd.

Daarom vraag ik u bij deze: vergeet de mensen waar u over spreekt niet en laat ze deelnemen aan de dialoog.

Hartelijke groet,
Angelique Rebel

Bron: Hoorzitting over verwarde mensen – PsyNed

‘Een labeltje’ was voor mij een opluchting

Ik ben 38 en weet sinds 2013 dat ik ADD, terugkerende depressieve klachten en een bovengemiddelde intelligentie heb. Deze dingen brengen allemaal hun eigen problemen met zich mee.

Mijn ambassadeursverhaal op de website van Fonds Psychische Gezondheid

Naar aanleiding van mijn vorige blog “Beste Matthijs van Nieuwkerk” :

Vorige week was het de Week van de Psychiatrie. Een week waarin er extra, positieve, aandacht zou mogen zijn voor mensen met psychische problematiek. De week werd helaas een week van stigmatisering en generalisering.
Een aantal van de termen die ik in de afgelopen dagen voorbij heb zien komen in de media: verward, gek, gestoord, idioot, krankzinnig en knettergek. Met als toppunt een uitspraak in het Duitse dagblad Bild, nota bene door een psychotherapeut: “De beslissing om zelfmoord te plegen is bij hen meestal lang van tevoren genomen. Ze zoeken de oorzaken van hun depressies bij anderen, bij de familie, bij de maatschappij. Daarom eigenen ze zich het recht toe om zoveel mensen mee in de dood te nemen.”

We hoeven zeker niet alles met de mantel der liefde te bedekken. Maar is het werkelijk nodig om klakkeloos alles over te nemen uit de media en een oordeel te vellen over mensen, zonder je eerst in hun achtergrond te verdiepen. Het lijkt in deze tijd, van sociale media en anoniem reageren, geoorloofd om alles maar te spuien wat op dat moment in je opkomt. Er wordt bijna niet over de gevolgen nagedacht: het raakt niet alleen de aangesproken persoon of groep maar ook partners, kinderen, familieleden en vrienden.

Respect is wat mij betreft geen loze kreet; het is nadenken over je acties. De ander niet direct beoordelen op de eerste indruk die jij van hem of haar hebt.
Zoals het woordenboek heel mooi omschrijft:

Het respect
Zelfst.naamw. uitspraak: [rɛˈspɛkt]
Gevoel of uiting waarmee je laat merken dat je iemand aanvaardt als een waardig en waardevol mens.
Komt van re-spect; dus nog eens, (beter) kijken naar de ander, waardoor je de kwaliteit van die ander beter waarneemt, en je jezelf wat minder belangrijk maakt ten opzichte van die ander. (creëert bescheidenheid)

Ik ben herstellende van een depressie, cliënt bij een GGZ-instelling en praat regelmatig met een psychiater. Ik ben niet verward, niet agressief en zeker geen gevaar voor de samenleving. Ik probeer door het doen van vrijwilligerswerk een waardevolle bijdrage te leveren aan de maatschappij, zoals heel veel mensen met mij. Er komen bijvoorbeeld steeds meer initiatieven waarin ervaringswerkers hun kennis op een positieve manier inzetten om zo lotgenoten te kunnen helpen. Dat is een kant van het verhaal waar ook aandacht aan besteed zou moeten worden.

Samengevat: Lees of luister, onderzoek, overdenk en vorm daarna een mening.
Zo kunnen we op een menselijke en constructieve manier de dialoog aangaan.

Bronnen:
Week van de Psychiatrie
Algemeen Dagblad
Binnenlands Bestuur
NOS

Beste Matthijs van Nieuwkerk, DWDD,

Ik schrijf deze brief naar aanleiding van de uitzending 26 maart.
Hierin heb je een gesprek met twee ex-gezagvoerders uit de luchtvaart.
Wat er met de Airbus A320 gebeurd is vreselijk, maar om iemand wiens persoonlijke situatie je niet kent ‘idioot’ en ‘knettergek’ te noemen is ongehoord! Hiermee veroordeel je een grote groep mensen met psychische aandoeningen, mensen die vaak heel hard moeten werken en vechten om een plek te vinden in de maatschappij.

Zijn al deze mensen potentieel gevaarlijke gekken?

-42,7% Van de inwoners van Nederland heeft ooit te maken gehad of heeft te maken met psychische klachten in welke vorm dan ook, zowel zware, chronische als lichte klachten.
-Een kwart van de bevolking heeft op dit moment een psychische aandoening.

In een artikel van de NOS lees ik dat suïcide een taboe is binnen de luchtvaart. Om dit taboe bespreekbaar te maken moeten we voor begrip en openheid zorgen, binnen de branche en bij het Nederlandse volk. Door woorden als ‘idioot’ en ‘knettergek’ te gebruiken stagneert de situatie en zullen mensen met een psychische aandoening alleen maar minder open zijn. Met als gevolg dat het risico op ongevallen alleen maar groter wordt.

Ik heb ADD en terugkerende depressieve klachten. Ik ben erg open en kan zonder veel moeite mijn verhaal vertellen aan mensen die geïnteresseerd zijn. Helaas zijn er velen die hier niet over kunnen praten, ze zijn bang om afgewezen te worden en om zelfs hun baan kwijt te raken. Het is pijnlijk dat in deze tijd van bezuinigingen (waarin het steeds moeilijker wordt om psychische zorg te krijgen) je niet op je directe omgeving terug kunt of durft te vallen. Terwijl dit vaak juist zo hard nodig is!

Dus Matthijs, jij zou beter moeten weten dan mensen zo te labelen. Je hebt een grote voorbeeldfunctie. Zowel jij als de media hebben veel invloed en leiden het gesprek aan de keukentafel. Als voorbeeld wil ik jouw promotie aanhalen van het VPRO programma ‘Zondag met Lubach’, deze actie heeft ervoor gezorgd dat dit programma meer media-aandacht heeft gehad dan dat hij zelf ooit zou kunnen bereiken (binnen hetzelfde tijdsbestek) en dat het ‘farao voorstel’ nu op ieders lippen ligt.
Is het dan goed dat we onze medemensen met psychische problemen gelijkstellen aan ‘idioten’ en ‘knettergekken’? En dit nog wel tijdens de week van de psychiatrie die juist om positieve aandacht vraagt!

Vriendelijke groet,
Angelique Rebel
Ambassadeur Fonds Psychische Gezondheid en medewerker Depressielijn

http://nos.nl/artikel/2027020-suicide-taboe-onderwerp-in-de-luchtvaart.html

P.S. Bij deze een aantal sites waarin je wat genuanceerdere informatie over stigmatisering kunt vinden.
Fonds Psychische Gezondheid
Samen Sterk zonder Stigma
http://angeliquerebel.nl/

6-3-2015

Vandaag ben ik bij een inspiratiemiddag van Samen Sterk zonder Stigma geweest, deze stichting wil het taboe op psychische aandoeningen doorbreken met als doel discriminatie van mensen met een psychische kwetsbaarheid uit te bannen. Op het programma stonden o.a. een aantal leuke en leerzame workshops, waar online communicatie en het schrijven van blogs er één van was. Dit is het resultaat van één van mijn schrijfopdrachten:

“Joh kop op, we hebben allemaal wel eens een sombere bui. Even doorbijten en dan gaat het vanzelf wel weer over.”

Daar zit je dan op de bank, het begin van weer een dag, die voor jou vaak laat begint doordat je geen ritme meer hebt. De nacht is voor jou dag omdat je daar rust vindt en kunt ontsnappen aan de drukte en de snelheid van het dagelijks bestaan. Langzaam ben je afgegleden, je stopte met werken, zag steeds minder mensen en wilde op een gegeven moment zelfs de deur niet meer uit om boodschappen te doen. Voor alles wat je moest doen zag je elk stapje wat genomen moest worden en elk stapje leek er één te zijn waarbij je over een grote berg moest stappen.

Nu zit je daar op de bank, die jouw troon, jouw veilige haven geworden lijkt te zijn. Van daaruit kijk je neer op de wereld en hebt het gevoel dat alles zonder jou verder gaat. Leuk zo’n troon maar wat heb je er aan als niemand je daar ziet zitten, je bent alleen.Dan komt de negativiteit naar boven, schuldgevoel over je zelfmedelijden en een gebrek aan relativeringsvermogen. Een groot zwart gat waarin je niets meer voelt.

Na lang twijfelen en het besef dat je er met doorbijten en praten niet uitkomt besluit je met enige tegenzin om medicatie te gaan gebruiken, je hebt genoeg van je depressie en wilt iemand zijn die midden in het leven kan staan. Voorzichtig slik je de eerste tablet en na een paar weken merk je dat alles lichter lijkt te worden. De huilbuien worden minder, het gevoel dat jij er niet meer mag zijn verdwijnt en langzaamaan pak je weer wat dingen op en durf je voorzichtig naar de toekomst te kijken. Je bent er nog lang niet maar deze keer heb je een stap gezet zonder dat die hele grote berg weer voor je opdoemt.

http://samensterkzonderstigma.nl/